Gözünü para hırsı bürümüş ne demek ?

Gözünü Para Hırsı Bürümüş Ne Demek? Güç, İktidar ve Ahlakın Siyasetindeki Körlük

Bir siyaset bilimci olarak her zaman merak ettiğim şey şudur: Para ve iktidar insan zihninde nasıl bu kadar derin bir birleşim kurar? Güç arzusunun, etik sınırları nasıl kolayca aşabildiğini gördükçe, “Gözünü para hırsı bürümüş” ifadesi yalnızca bir deyim değil, modern siyasal düzenin en çarpıcı tanımı haline gelir. Bu söz, sadece bireysel açgözlülüğü değil, aynı zamanda kurumların, devletlerin ve ideolojilerin içine sızmış yapısal bir körlüğü anlatır. Peki, gerçekten “para hırsı” bir insanın gözünü mü kapatır, yoksa zaten kapalı olan gözleri mi meşrulaştırır?

Para ve İktidar Arasındaki Görünmez Bağ

Siyasal düzlemde para, yalnızca ekonomik bir araç değil, iktidarın sürdürülebilirlik aracıdır. Devlet mekanizmaları, özel sektör, hatta sivil toplum örgütleri bile bu görünmez ağın içinde şekillenir. “Gözünü para hırsı bürümüş” ifadesi, işte bu noktada, bireysel çıkarın kamusal yararın önüne geçtiği anları tarif eder. Gücün mantığı, rasyonel bir yönetimden çok, çıkarın sürekliliğine dayanır. Burada para, sadece bir meta değil; bir ikna aracıdır, bir susturucu, hatta bazen bir ideolojidir.

Max Weber’in “rasyonel otorite” kavramını hatırlayalım: Modern toplumlarda iktidar, meşruiyetini akılcılıktan alır. Ancak para hırsı devreye girdiğinde, bu meşruiyet bulanıklaşır. Akıl yerini çıkarın kuralına bırakır. Yolsuzluk, ayrıcalık ve güç istismarı, birer bireysel ahlak sorunu olmaktan çıkıp sistematik bir norm haline gelir.

Kurumların Körlüğü: Para Hırsının Kurumsallaşması

Modern devletlerin yapısına baktığımızda, “para hırsı” yalnızca bireylerde değil, kurumsal yapılarda da kendine yer bulur. Ekonomik çıkar gruplarının siyasal karar alma süreçlerine etkisi, bürokrasinin işlevini dönüştürür. Kurumlar, artık toplumsal faydayı değil, sermaye birikimini önceleyen yapılara dönüşür. Böylece ekonomik iktidar, siyasal otoritenin merkezine yerleşir.

Bu noktada, “gözünü para hırsı bürümüş” ifadesi yalnızca bir karakter tahlili değil, bir sistem eleştirisidir. Çünkü körleşme, artık bireysel bir zaaf değil; örgütsel bir bilinç halidir. Kamu yararı, ekonomik kârlılıkla ölçülür; liyakat, sadakatle yer değiştirir. Peki, vatandaş bu körlüğe nasıl tepki verir? Yoksa toplum da bu sistemin sessiz ortağı haline mi gelir?

İdeoloji ve Meşrulaştırma: Para Hırsının Düşünsel Kalkanı

Her güç yapısı, kendi meşruiyetini bir ideoloji üzerinden üretir. “Serbest piyasa”, “büyüme”, “kalkınma”, “verimlilik” gibi kavramlar, aslında ekonomik çıkarın ahlaki görünümüdür. Para hırsı ideolojik bir kılıfa büründüğünde, artık sorgulanmaz hale gelir. Devletin sözcüleri, iş insanları ve medya temsilcileri aynı dili konuşmaya başlar: “Daha fazla üretim, daha fazla kazanç, daha fazla büyüme.”

Ancak bu dil, bir şeyi gizler: büyüyen şeyin refah değil, eşitsizlik olduğudur. Para hırsı, bir ideolojiye dönüştüğünde, ahlaki körlük toplumsal bir norm haline gelir. “Herkes kendi çıkarının peşindedir” sözü, bir savunma değil, bir sistem kuralı olur. İdeoloji, burada hırsı değil; hırsın sonuçlarını meşrulaştırır.

Cinsiyet ve Güç: Erkek Stratejisi, Kadın Katılımı

Siyasal psikoloji açısından, para hırsı ve güç arzusu, genellikle erkek egemen kültürlerde stratejik bir zekâ göstergesi olarak yüceltilir. Erkekler için güç, kontrol etme yeteneğiyle özdeşleşmiştir. “Gözünü para hırsı bürümüş” erkek figürü, bu kültürde agresif, rekabetçi ve başarı odaklı bir prototiptir. Onun için para, sadece geçim aracı değil; varlık ve statü sembolüdür.

Oysa kadınlar, tarihsel olarak gücü daha farklı biçimlerde tanımlar. Kadın odaklı siyaset anlayışı, katılım, dayanışma ve paylaşım üzerine kuruludur. Para hırsının körleştirdiği sistemlerde kadınlar, genellikle etik, duygusal ve toplumsal dengeyi hatırlatır. Kadın liderlik, rekabeti değil, iş birliğini; bireysel kazancı değil, kolektif refahı önceler. Belki de bu nedenle, “gözünü para hırsı bürümüş” kültür, kadın liderliğini tehdit olarak görür.

Vatandaşlık ve Etik Sorumluluk: Körlüğe Karşı Görmek

Para hırsının siyasal körlüğü, yalnızca yönetenleri değil, yönetilenleri de etkiler. Vatandaş, zamanla etik taleplerini yitirir; rüşveti, ayrıcalığı, torpili “normal” görmeye başlar. Bu toplumsal alışkanlık, en tehlikeli körlüktür: Çünkü artık kimse kör olduğunu fark etmez. Demokratik vatandaşlık, ancak bu farkındalıkla yeniden inşa edilebilir.

Siyaset, para değil, adalet merkezli olduğunda; hırs, değer üretiminin değil, yozlaşmanın göstergesi olmaktan çıkar. O halde şu soruyu sormak gerekir: Bugün toplum olarak bizi yönetenleri mi suçlamalıyız, yoksa onların varlığını sürdüren sessiz rızamızı mı?

Sonuç: Para Hırsının Kör Ettiği Toplum

“Gözünü para hırsı bürümüş” ifadesi, aslında bir toplumsal uyarıdır. Bu söz, bireylerin ve kurumların ahlaki körlüğe teslim oluşunu tarif eder. İktidar, para ve ideoloji üçgeninde sıkışan modern siyaset, vatandaşın gözünü de yavaş yavaş karartır. Ancak umut, hâlâ eleştirel düşüncede, kadınların katılımında, etik siyaset arayışında saklıdır.

Gerçek siyasal dönüşüm, “daha fazla kazanç” peşinde koşmakla değil, “daha adil bir toplum” hayal etmekle başlar. Ve belki de en provokatif soru şudur: Bugün gözünü para hırsı bürümüş olan kim — liderler mi, yoksa biz mi?